... هشتاد و دو ...

مامان میگفت نکن. موقعیت اجتماعیت رو حفظ کن. میگفتم چرا پرت میگی؟ جامعه الان دیگه جای این حرف هاست؟

ازم پرسید کجا میخونی؟ اسم دانشگاه رو گفتم. اسم دانشگاه رو با تعجب و تحسین تکرار کرد. پرسید چی میخونی؟ گفتم. نمیدونست. گفتم هنر. گفت هنر! تکرار کرد اما نه با تعجب و نه خوب. بعد گفت چه جالب.

بهم پیام داده. میگه یه دوستی دارم، مثل خودت هنریه، براش کادو تولد چی بگیرم؟ براش از وسایل کارش گفتم و گفتم اگر کمکی خواست بگه. گفت این چیزا که نه. پس یه چیزی بگیر باهاش شاخ هاش رو برق بندازه، یا دمش رو شونه کنه یا فرقی که بین ما و شما هست رو باز کنه. بیشتر. بیشتر.

مامان اومده میگه آخه چیه میخونی؟ این همه درس خوندی الان همین؟ این کارها چیه میکنی؟ میرفتی نجاری وایمیسادی. میرفتی آهنگری وایمیسادی. میرفتی وایمیسادی...

دارم میزنم به در و دیوار. مغزم بغض کرده. تو سرم غمباد گرفته. یا فقط باد گرفته. طوفان. میاد نمیبره. زیر و رو میکنه. میریزه به هم.

میخوام داد بزنم. داد بزنم. داد بزنم.

... هشتاد و یک ...

وقت خوبی نبود.

همیشه با یه پتو زندگی کردم. دور خودم پیچیدمش و گاهی برای نفس کشیدن سرم رو بیرون آوردم. آدم ها غیرقابل اعتمادند. من خودم هم غیرقابل اعتمادم. کیه که نباشه؟ آدم ها قضاوت میکنند، حکم صادر میکنند، بهش عمل میکنند و تو هیچ کدوم از این مراحل اجازه دفاع بهت نمیدن. مهم تر از همه اینه که آدم ها میرن.

تو سه سالی که گذشت، کم کم داشت گرمم میشد. مثل حسی که وقت بیدار شدن داری. وقتی دلت میخواد بیدار شی و پتو رو بزنی کنار. داشتم پتوم رو کنار میزدم. اجازه میدادم آدم ها بهم نزدیک شن و بهشون نزدیک میشدم. حالشون رو میپرسیدم! میدونی؟ وقتی از یکی بدون مقدمه میپرسی خوبی؟ یعنی برات مهمه که بدونی حالش چطوره بدون اینکه اجازه ای داشته باشی. یا وقتی از کسی میپرسی چیزی شده؟ و ازش میخوای بهت بگه، فرق داره. این ها همش یه مرحله جلوتر از جایی بود که همیشه می ایستادم و تو این سه سال داشتم یه مرحله جلوتر میرفتم.

وقت خوبی نبود. چون داشتم خودم رو میتکوندم. خراب میکردم، میساختم، و کلنگ به دست و خاکی، وسط این بازار شامی که خودم باشم، با کلی دیوار ریخته چه با لگد بقیه چه با کلنگ خودم، انگار که خورده باشم به یه صندوق که مهم نیست روش چیه. اما تهش، درست بعد کنار زدن همه ی وسیله های روش، یه پتو هست. لعنتی.

... هشتاد ...

«تو که کار نداری، کار دار نمایی میکنی.»

مامان میگه انقدر برنامت رو به خاطر بقیه تغییر نده. انقدر کارات رو به خاطر بقیه عقب ننداز. باید به حرفش گوش میدادم.

... هفتاد و نَه ...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

... هفتاد و‌ هشت ...

از چشم بیوفته از سر نمیوفته. کاش از سر بیوفته، از چشم نه.

... هفتاد و هفت ...

دروغ نمیگه. فقط براش مهم نیست که حرف‌ هاش حتما درست باشه.

... هفتاد و شش، شُش، شششسششش ... عه

میدونستید آدامس ریلکس شده بسته ای سه هزار و ‌پونصد؟ بلیت مترو شده هزار تومن؟ بن کتاب چهل تومن. کمک هزینه تحصیلی بنیاد ملی ده هزار تومن. سنوات نه ترم.

کوفت بگیرید.

... هفتاد و پنج ...

اون چیزهایی که واسه ما خاصن، در واقع خیلی هم عادی‌ان. هیچ چیز بخصوصی توی خودشون ندارن. وای تو نمیفهمی چه حسیه نیستن. همینقدر بی‌مقدمه و یهو. شاید حسی که ما داریم نسبت به فلان کتاب، فلان آهنگ، اون ساختمون نیمه کاره، خیابون ولیعصر، خیابون انقلاب، مترو فلان جا یا حتی قبرستون، همون سِیم شِتی باشه که صد نفر، دویست نفر یا کل شهر حس میکنن. همین قدر بی‌‌رحمانه، هیچ ستاره ای برای یک نفر نیست.