در پی عنوان باید بگم که ، همون چیزی که سی اسفند نود و پنج رو در ساعت سیزده و پنجاه و هشت دقیقه چهل ثانیه ، از ساعت سیزده و پنجاه و هشت دقیقه و سی و نه ثانیه متفاوت میکنه . حس شروع یه چیز جدید که یک ثانیه ، یک شماره ، یک قدم و یا حتی یک نفس بعدش ، از بین میره . مثل سی اسفند نود و پنج ساعت سیزده و پنجاه و هشت دقیقه و چهل و یک ثانیه . یا اصلا همین چهل و یکمین پست .
به توافق رسیدیم نود و پنج سالی بود بی اعصاب و بی ثبات . یا مثه سگ بد ، یا عجیب خوب . البته سگ بد نیست . دلیل به کار بردنش بیشتر اون تاکید منفی ایه که این کلمه تو خودش داره . مثلا مثل سگ دروغ میگه . سگ اگر حرف هم میزد مطمئنا دروغ نمیگفت . ولی همونطور که میبینید هیچ کلمه ای با این شدت تاکید به ذهن شما هم نمیرسه .
منتهی این حرفا پیر شدن مارو عوض نمیکنه . همش بهانس . یک سال دیگم گذشت و ما حقیقت اینکه زمان مثل سگ برنمیگرده رو هنوز متوجه نمیشیم . میشیم ؟
زن سالاری فقط اون موقع بود که یه بانویی ، قرمه سبزیش آبکی شد ، همونو گذاشت جلو شوهرش گفت بیا آبگوشت داریم . شوهر بدبخت گفت آب کدوم گوشت ؟ این همش سبزیه . به یه دستی به سیبیلاش کشید پشت چشمشو نازک کرد گفت فک کرده ما بزیم .
گردن کج کردشو در خلاف جهت چشم نازک کردن برگردوند دید غذا نیست . و همانا آموخت که هر کوفتی را باید خورد . اینطوریه که منو و شما الان آبگوشت بزباش میخوریم صدامونم در نمیاد . بله جانم . اینا همش توطئس .
لوس بی نمکم خودتی . ارزش قرمه سبزی با این کارا پایین نمیاد . با همتونم . همتون -_-
قسم به کفش های گوشه سمت راست جاکفشی ، رفتن آدمها از هر نوع که باشد ،
میماند .
دو هفته پیش پنجشنبه روزی انگشت بین انگشت بیتربیت و کوچک خود را گذاشتم لای در ماشین . حالا اینکه من از اولم میدانستم پژو ٤٠٥ با من یک مشکل شخصی دارد بحث دیگریست . این هم که دقیقا چطور همان یکدانه انگشت را خودم با اراده شخصی نابود کرده ام به خودم مربوط است . جریان چطوری رو سقف و این داستان ها هم خودتانید .
میگفتم . درد جانکاه آن یک لحظه و طاقتی که فرسود در طی دو روز بعدی به همراه تبدیل کابوس های سیاه شدن ناخن عزیزم به واقعیتی ترسناک همه را بگذارید یکطرف . تازه انگشتم به جاهای بدی رفت . باد کرد اصلا آتل و ماجرا ، که این ها هم همان طرف . اینکه الان بعد از دو هفته چرا ناخن من همچی میکند را چه کار کنم ؟ نکن عزیزم . درد نکن . نکن نکن نکن
میخواستم بدانم آیا میتوانم برای تنبیه انگشتم را بفرستم جایی؟ یا مثلا بند اول را بستری کنم خودم بیایم روی تختم بکپم یا نه ؟ من انصراف خودم را اعلام میکنم . ولم کن . هر وقت خوب شدی برگرد . من تحمل این همه بداخلاقی را ندارم . خدافظ .