... سی و سه ...

دو هفته پیش پنجشنبه روزی انگشت بین انگشت بیتربیت و کوچک خود را گذاشتم لای در ماشین . حالا اینکه من از اولم میدانستم پژو ٤٠٥ با من یک مشکل شخصی دارد بحث دیگریست . این هم که دقیقا چطور همان یکدانه انگشت را خودم با اراده شخصی نابود کرده ام به خودم مربوط است . جریان چطوری رو سقف و این داستان ها هم خودتانید .

میگفتم . درد جانکاه آن یک لحظه و طاقتی که فرسود در طی دو روز بعدی به همراه تبدیل کابوس های سیاه شدن ناخن عزیزم به واقعیتی ترسناک همه را بگذارید یکطرف . تازه انگشتم به جاهای بدی رفت . باد کرد اصلا آتل و ماجرا ، که این ها هم همان طرف . اینکه الان بعد از دو هفته چرا ناخن من همچی میکند را چه کار کنم ؟ نکن عزیزم . درد نکن . نکن نکن نکن

میخواستم بدانم آیا میتوانم برای تنبیه انگشتم را بفرستم جایی؟ یا مثلا بند اول را بستری کنم خودم بیایم روی تختم بکپم یا نه ؟ من انصراف خودم را اعلام میکنم . ولم کن . هر وقت خوب شدی برگرد . من تحمل این همه بداخلاقی را ندارم . خدافظ .

... سی و دو ...

بدترین قسمت بودن آدما نبودنشونه که یه روز بالاخره پیش میاد

... سی و یک ...

قسمت سخت زندگی اونجاست که باید سعی کنی خودت خودتو نابود نکنی . بقیش که بیرون از مغزت اتفاق میوفته ...

... سی ...

باید یه سوراخ ایجاد کنم اونور مغزم که بشه حرفام از اینورش بریزه بیرون .

... بیست و نُه ...

 دی ماه سال 95..

آخرین هفته ها از اولین ترم رشته و دانشگاهی که آرزویش را داشته ام . تصمیم گرفته ام این خراب شده را که نمیدانم چطور شد انقدر خراب شد دوباره راه بیندازم . دست های لال شده ام را به صدای کیبرد دوباره عادت بدهم و به چیدن دانه دانه حرف ها که اتفاق ها را آنطور که من بخواهم نشان دهد . میخواهم برگردم به دنیایی که یک مارکر زرد ناشناس بودم .

این روزها وسط آرزوی دیروزم ایستاده ام . خوشحال و خسته . اما نداشته هایم هنوز درد دارند . گاهی بیشتر گاهی کمتر . همین درد گاهی میریزد تو شب هایی که به خانه برمیگردم .  راستش را بخواهید دیگر توانایی پنهان کردنش را ندارم . در پنهان کاری ضعیف شده ام . خیلی زیاد !

روز ها سریع میگذرند و فرصت ها سریع تمام میشوند . آدم ها سریع آشنا میشوند و میگذرند ، دلم زیاد تنگ میشود و من را تا مرز خفگی میبرد . دست هایش را حلقه میکند دورمغزم و نمیگذارد زندگی کنم . خفگی مغزی! میدانید چه میگویم ؟ مغزت راه رفت و آمدش گیر میکند .

حرف ها آنقدر زیاد است که نزدنش راحت تر است . کاش یادم نرود .

... بیست و هشت ...

دنیا کوچیکه . محدوده ی خیابون انقلاب از همه جای دنیا کوچیک تر :| بساطیه

... بیست و هفت ...

همون کسی که همیشه بود ، ولی نبود . از اون طرف قضیه میگم . یه بودنه خوب و کامل و یه نبودن از نوع دیده نشدن .

مهدیس

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

... بیست و شش ...

نشسته ای در خانه و من میدانم که جایت اینجا نیست . این حس خوب امنیت ، این بودنت جایش اینجا نیست . نشسته ای و من میدانم باید بروی . باید امشب هم لعنتی ترین نداشته من باشی . نشسته ای روبه روی من و من خوب میدانم چطور از من گذشته ای . که چطور نبوده ای . که چطور نیستی . که چطور برای من نیستی ! کاش نیامده بودی . ننشسته بودی . کاش اینطور نبودیم .

... بیست و پنج ...

داشتم میگفتم انقدر سیگار میکشی تا آخر ترم دور از جان خفه میشوی . گفتم پدر بزرگ من هم جوان که بود میکشید . میگویند یک روز گفت از مکه که برگردد دیگر نمیکشد و نکشید . حالا هم زنده است .

بحث ادامه پیدا کرد درباره سیگار و دود سیگار و خفه مان کردی و فلان . که حقیقت تالاپی خورد توی سرم . پدر بزرگ زنده نیست .