دیشب باز زیر آسمان دراز کشیدم و به ستاره‌ها خیره شدم تا بینشان از آن دنباله‌دارهای زیبا ببینم. فکر میکنم آخرین بار سه سال پیش بود. یا شاید بعد از آن هم رفتم پشت بام خانه و آسمان روشن تهران را خیره خیره نگاه کردم. مطمئن نیستم. خودم هم نمیدانم چه چیز این اتفاق انقدر برایم جذاب است. فکر میکنم مشتری را هم دیدم. اما یک اشتباهی کردم. ساعت ۲ نیمه شب گوشی را چک کردم و اخبار خواندم و برای بار هزارم آرزو کردم ای کاش خاورمیانه را آنقدر نمیشناختم که فکر میکردم یک کشور است. کاش خاورمیانه را هیچ کس نمیشناخت اصلا. حتی خود مردمش. کاش اصلا وجود نداشت. فردا صبح بیدار میشدیم و میدیدیم جای خاک خاورمیانه آب است. آنوقت شاید ما ماهی میشدیم. شاید من یک وال اهل دریای خاورمیانه بودم. اما به هر حال برآورده نشد. هیچ شهاب سنگی زورش به خاورمیانه نرسید.
22 مراد سال بعد ماه کامل است. این یعنی اگر زندگی فرصت بدهد، دو سال بعد میتوانم باز زیر آسمان دراز بکشم و شهاب‌باران را تماشا کنم. دو سال بعد چه شکلی است مارکر عزیزم؟
ساعت سه صبح بود. تصممیم گرفتم ببینم این مارکر بیست و سه ساله چه فرق هایی کرده است؟ هندزفری گذاشتم و باز شجریان پلی کردم. رسید به همانجای آلبوم که سه سال پیش توی دارآباد زیر آسمان وقتی هنوز آتش نیمه جان بود و میتوانستم بیدار بمانم شنیدم. شوقی چنان ندارد، بی دوست زندگانی/ دودم به سر برآمد زین آتش نهانی/ ای بر در سرایت، غوغای عشق بازان/ همچون بر آب شیرین آشوب کاروانی/ تو فارغی و عشقت، بازیچه مینماید/ تا خرمنت نسوزد، احوال ما ندانی/ شهر آن توست و شاهی، فرمای هرچه خواهی/ گر بی عمل بخشی، ور بی گنه برانی
حوصله ی درست کردن نیم فاصله ها را ندارم. ولش کن رئیس.