خاک سپاری پنج شنبه بود . کفن آماده کردیم . تربت کربلا اماده کردیم . قاب و گل و لباس مشکی . دایی گفت کت و شلوار نو شو از کمد در بیارم جیباش رو بگردم ، میخواستن بدنش به نیازمند . میگن قبل خاکسپاری یه دست لباس از متوفی باید از خونه بره بیرون . همش فکر میکردم کت و شلواراش چقدر بهش گشاد شده بود . صبح پنج شنبه . ما که رسیدیم قبر رو کنده بودن . عمیق بود . عمیق عمیق . میگفتن دو طبقست . چطور روشون میشه ؟ کی از ما بعدش میره اونجا ؟ من هنوزم باورم نشده بود . تا وقتی آوردنش . صدای لا اله الا الله میومد . عکسش به تاج گل بود . پارچه کفن از لای فرشی که دورش پیچیده بودن پیدا بود . اشهد ان لا اله الا الله ... یک ، اشهد ان لا اله الا الله ... دو ، اشهد ان لا اله الا الله ... سه ، سه بار گذاشتن زمین تا به قبر رسیدن . داییم رفت پایین . روی صورتش رو باز کرد و ... خودش بود . خودش خودش خودش . خودش بود . از فاصله چند متری . توی کفن . با چشمای بسته . خودش بود که هفته پیش بهم تبریک گفت . خوابیده بود . آروم . راحت . و من تازه باور کردم که نیست .
خاکی شده بودیم . خاک لباسامون رفت . فقط خاک لباسامون . وقتی برگشتیم هم هنوز تختش خالی بود . مامان گل و شمع و عکس گذاشته روی تختش . مامان تموم شد بسکه گریه کرد ولی هنوز وایساده . گل ها رو چیده رو تختش و تختش هنوز هم خالیه . رفتم تو اتاقش . تازه فهمیدم نمیتونم تخت رو خالی ببینم . اومدم بیرون و میدونم دیگه نمیتونم اون اتاق رو تحمل کنم . خونه پر گل گلایل و مهمون و سیاهیه . دم در اعلامیه است . حلوا و خرما رو میز ها . لباس مشکی تنمون ، لباساش توی کمد ، دارو هاش پیش من ، اتاقش مرتب ، تختش خالی ، عصاش به دیوار ، یکی از آمپول هاش هم موند ، و بابا بزرگ رفته من فقط وقتی میتونم باور کنم که تختش رو میبینم و عکسش و نوار مشکی گوشش . آخه بودنش عادتی بود که هنوز هست . روی در خونه هم خش افتاده . حتما تخت اورژانس گرفته بهش .
